koopkracht of koopmacht?

Koopkracht is zo'n vaag begrip voor mij. Waar een ander er inderdaad echt in koopkracht op achteruit zou gaan, geldt dat voor iemand met een ander leefpatroon misschien helemaal niet.
Koopkracht wordt gemeten door ingrediënten als de waarde van de euro, inflatie en de prijzen van de produkten of grondstoffen samen te voegen.
Onze koopkracht gaat er dit jaar fors op achteruit. Alles wordt duurder.
Dat komt door de prijs van de olie en andere grondstoffen.
Voor veel mensen kan dát er nog wel bij. Want ze hebben het al niet breed.
Ik geloof zeker niet dat het koopkracht verhaal een lege huls is hoor. Maar ik ben er heel zeker van dat veel rasechte consuminderaars, bewust-levers, frugal levensstijllisten dat wel eens anders zouden kunnen ervaren.
Als je namelijk niet zoveel koopt. Of beter nog niet zoveel wíl kopen, ben je meteen al minder kwestbaar voor het koopkracht dilemma.

Ik merk dat mijn koopkracht vooral ligt in het niet willen en hoeven kopen.
Vanmorgen nog liep ik over de markt, om naar de bibliotheek te komen die bij ons in een oude kerk gehuisvest is.
Mijn boeken leverde ik op tijd in dus geen boete, op mijn gemak een keuze maken uit de enorme voorraad van de bieb. (héérlijk!!), dan het lenen zelf. Kost me niks. (pasje wel eens per jaar natuurlijk, maar dat staat niet in verhouding tot het aantal boeken dat daarvoor ter beschikking tot je staat.)
Ik liep terug over de drukke markt. Ik dacht laat ik dit nou eens heel bewust doen.
Kijk om je heen, wat wordt er allemaal aan de man gebracht?
Veel goeie praktische dingen natuurlijk, zoals groente en fruit en zeker, áls je op zoek bent naar een nieuw kledingstuk, kan je hier voor een prikkie terecht.
Maar als je nou zoals ik, je hebt voorgenomen om niks te kopen wat je niet echt nodig hebt, kan lenen of anderzins kan improviseren, wat lokt je dan?
Ik liep met andere ogen over de markt. Wat wordt er de mensen veel aangepraat. Natuurlijk weer de standwerker met de pannen die nooit aanbranden. Rekken, rekken en nog eens rekken vol met kleding.
Tasjes, zonnenbrillen, snoepgoed (bijna lichtgevend van kleur bah!) eindeloos veel bakken met opgekweekte eenjarigen om nu al je tuin in de zetten. (wachten tot de ijsheiligen)
Het had geen vat op me. Al die spullen. Ik werd er gek van.
Niet normaal.
Kopen kopen kopen, werken werken werken. Het gaat maar door. Een eindeloze cyclus van het nooit genoeg. Slave to the rythm...
Het mooiste was nog dat ik op terugweg langs de schoenmaker moest. Mijn zomersandaaltjes hadden nieuwe hakjes nodig. En die heb ik een paar dagen geleden weggebracht en ik had ook al betaald.
Ik pik dus mijn schoenen op en vraag aan de schoenmaker of hij ook lange witte veters verkocht. Voor hoge gympen. Daar gaan veters in van 1.60 want je rijgt er heel wat mee af.
Hij bukt en haalt onder de toonbak een stel van die veters tevoorschijn.
"Die krijg je gratis, want die verkoop ik maar weinig en die ene is ook een beetje smoezelig. Veel plezier ermee."
Ik vond dat zo aardig! Dat smoezelige kon ik er niet eens op ontdekken. Ze zitten al in mijn zomergympen. Die zijn dus ook weer startklaar.
Toen ik weer verder peddelde op mijn fietsje voelde ik fijn. Koopkracht of koopmacht?
Ik hoef niet meer te kopen. Dat was vroeger echt wel anders. Dan had ook die drang. Je jaagt op hebbedingetjes. Meer van hetzelfde meestal. Maar daar kwam je thuis pas achter, want dan hing je dat te gekke topje in je kast en dan zag je er eentje hangen die er sprekend op leek....